Rabia Nur Onder
İnanıyorum ki kaleme alacağım bu satırlar aracılığıyla kendini uçsuz bucaksız çukurda yalnız hissedenlerin kalbine dokunabileceğim, yalnızlık paylaşılabilir arkadaşlar.
Dostoyevski’nin üslubunu her zaman kendime yakın bulduğumdan olsa gerek onu okurken sanki kendi yazılarımı okurmuş, kendimle konuşurmuş gibi hissedip yalnızlığımı hep onunla paylaştım. 7 senelik kimseyle paylaşmadığım yazı hayatımda yoluma ışık tutan, bana umudun varlığını hatırlatan da ta kendisidir. Ben yalnızlığımı kelimelerimle, kalemimle, defterimle paylaştım; o umuttur ki sizi bu çukurdan çekip alır.
Hayatı boyunca kendini bir an için bile olsa yalnız, kimsesiz hissetmeyen birinin varlığına inanmıyorum. Kimilerinin bu yöndeki düşünceleri zuhur edince örtbas etmek gibi, doğruluğu konusunda emin olamadığım, huyları varken kimileri bu yük altında ezilir durur fakat her koşulda tek bir gerçek vardır ki o da yalnızlığın kaçınılmaz oluşudur. Bazen etrafındaki kişi sayısından bağımsız yalnız hisseder insan; onu anlayanların, düşüncelerini önemseyenlerin, belki de en önemlisi saygı gösterenlerin varlığından şüphe eder. Fark eder ki beşer bencildir, hep kendi sorunları önemsensin, kendi hayatı sohbet konusu olsun, kendi doğruları doğru kabul edilsin ister. Sonra içine kapanır kişi, ne kadar korkuyor da olsa yalnızlıktan, ona kapı açan yine kendisidir, dinlemeyi bilir çünkü. Aslında en iyi dostu kendisiyken bu dost bir anda düşmana dönüşüverir gözünde. Belki ilgisi sıkar, belki doğruları yüzüne çarpışı rahatsız edici hale gelir fakat artık istenmeyen konumundadır, üstelik bir suçu da yokken. Düşman giderek katlanılmaz bir hâl alırken kişi ne yapacağını şaşırır, nereye gideceğini bilemez, farkına bile varmadan bir çukurun içerisinde onunla baş başadır ama o çukurdan çıkmak için ne kadar çabalasa da başaramaz.
İnsanın unuttuğu şey şudur ki o yalnızlık düşman görünümlü dosttur, dışarıdaki dost görünümlü düşmanların aksine. Yalnızlık paylaşılır arkadaşlar, hem de insanın ta kendisiyle! Ne zaman ki insan kendisiyle vakit geçirmeyi sever, onunla arkadaş olmayı başarır artık kimsesizlik ortadan kalkmıştır.
Ben yalnızlığımı kendimle paylaştım, öncesinde benliğimden ölümüne nefret ederken aslında ölümümde yanımda olacak tek kişinin de o olacağını anladım. Yaptığım hatalarla da verdiğim doğru kararlarla da beni kabullenecek sadece kendimim, seni kabullenecek sadece kendinsin. Yalnızlığınızı benimle paylaşabilirsiniz, muhakkak ki böyle hisseden başka insanlar olacaktır, onlarla da ortak olabilirsiniz ama unutmayın ki o çukurdan çıkmak için yanınızda size yardım edecek bir dost var. O dost ki sadece kabullenmeyi bekliyor, yakınınızdaki dostu görmezden gelmeyi bırakın ve onunla yalnızlığınızı paylaşın, insan kendisini sevdiği sürece insandır ve o sevginin karşılığını elbet bir gün alacaktır.
