Psikolog Benay Diyadin
Kalabalıklar içinde yürürken bile içinden yükselen o boşluk hissini biliyor musun?
Gün boyu insanlar arasında olup da gece yatağa girdiğinde koca bir yalnızlık duvarına çarpmanın ne demek olduğunu…
Ya da bazen tam tersi; günlerce kimseyi görmemene rağmen içinin huzurla dolduğu o sakinliğin…
Peki biz hangisini yaşıyoruz? Yalnızlığı mı? Huzuru mu? Yoksa yalnız kalmaya korkup huzurdan mı vazgeçiyoruz?
Modern Zihnin Paradoksu: Sürekli Bağlantıda Olup Aslında Yalnız Olmak
Bugün dünya, tarihte hiç olmadığı kadar “bağlantıda”.
Bir bildirim, bir mesaj, bir emojilik mesafede herkes…
Ama o bağlantılar çoğu zaman yüzeysel.
Kalabalık arkadaş listeleriyle yalnız geçirilen geceler, ne hissettiğimizi sormadan atılan “napıyorsun” mesajları, içi boş ilişkiler…
Modern insan, dijital gürültünün ortasında derin bir sessizlik yaşıyor.
Ve bu sessizlik, zihinsel bir kıyameti tetikliyor.
Yalnızlık: Korkutucu Olan mı, İyileştirici Olan mı?
Toplum bize yalnız kalmanın kötü bir şey olduğunu öğretti.
“Yalnızsan bir sorun vardır” düşüncesi yerleşti zihinlerimize.
Oysa psikolojik olarak yalnızlık ikiye ayrılır:
- İstenmeyen yalnızlık: Kişinin bağlantı kurmak istemesine rağmen sosyal ihtiyaçlarının karşılanmaması durumudur. Ruh sağlığı için risklidir.
- Seçilen yalnızlık: Kişinin kendisiyle kalma, düşünme, dinlenme, içsel bağlantı kurma ihtiyacını karşılayan bir süreçtir. Terapötiktir, iyileştiricidir.
Yani yalnızlık tek başına kötü değildir. Kötü olan, duyulmadığını ve görülmediğini hissettiğin yalnızlıktır.
Huzur: Sessizliğin İçinde Doğan Bir Güç
Bazı insanlar vardır, yalnız kalınca huzursuz olur.
Çünkü o sessizlikte yüzleşmeleri gereken duygular vardır.
Sakladıkları kırgınlıklar, bastırdıkları öfkeler, ertelenmiş acılar…
Ama bazıları da vardır ki, yalnızlıkta büyür. Kendini duyar, kendini iyileştirir.
İşte huzur, tam da o duygusal farkındalığın başladığı yerde filizlenir.
Ve bu huzur dışsal değil, içsel bir deneyimdir.
Peki Neyi Ayırt Etmeliyiz?
Bir psikolog olarak danışanlarımla çalışırken sıkça şu soruyla karşılaşırım:
“Ben huzur içinde miyim, yoksa aslında yalnızlığa alışıp buna mı huzur diyorum?”
Cevap karmaşık olabilir ama birkaç ipucu şunlar:
- Yalnız kalmak seni boğuyor ve devamlı birini arıyorsan: bu yalnızlık olabilir.
- Yalnızken kendini tamamlanmış hissediyorsan: bu huzur olabilir.
- Kalabalık içindeyken bile içsel bir boşluk varsa: bu sosyal yalnızlıktır.
- Kimseye anlatmasan da duygularınla başa çıkabiliyorsan: bu içsel gücün işaretidir.
Zihinsel Kıyametin Sessiz Kurtarıcısı
Zihin, sürekli uyaranlara maruz kaldığında yorulur.
Sürekli konuşmak, düşünmek, planlamak…
İşte bu yorgunluk, içten içe bir kıyamet yaratır:
Tükenmişlik, anlamsızlık, değersizlik hissi…
Ve bu kıyameti ancak kendinle kalabildiğin o sessiz anlar durdurabilir.
Yalnızlıkla savaşma. Onu dinle.
Belki sana neye ihtiyacın olduğunu fısıldıyordur.
Ve unutma; bazen yalnız kalmak, kendini yeniden duymanın tek yoludur.
Yalnızlık kötü değildir.
Kaçtığın duygularla doluysa korkutucudur.
Ama dönüp yüzleştiğinde, o sessizlikte büyürsün.
Belki de huzur, yalnızlığın en cesur halidir.
